عاشقی دردسری بود نمی دانستیم
حاصلش خون جگری بود نمی دانستیم
پر گرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط بی بال و پری بود نمی دانستیم
آسمان از تو خبر داشت ولی ما از تو
سهممان بی خبری بود نمی دانستیم
آب و جاروی در خانه ما شاهد بود
از تو بر ما گذری بود نمی دانستیم
این همه چشم به راهی نگرانم کرده
عاشقی دردسری بود نمی دانستیم
تو شبیه عکس کهنه پدر بزرگ...
هر چه زل زدم
از میان قاب در نیامدی!
ایوی: یه جایی تو زندگیمون می فهمیم که اوضاع انقدر خراب شده که دیگه درست شدنی نیست!
پس تصمیم میگیریم از نو شروع کنیم
برگردیم سر خونه اول ، یه شروع تازه…
و بچه دار میشیم!
یه نسخه ثانی که میتونیم بهش رو کنیم و بگیم: کاری که من نتونستم رو تو میتونی انجام بدی...!
لااقل بگو نمی خواهی برگردی!
اینطوری تکلیف خودم را می دانم
و باز منتظرت می مانم…
می دانم…
آخر یک روز خسته می شود از نیامدنش!
شوخی که نیست…
مگر آدم چقدر می تواند نیاید!
آغوش تو چقدر می آید به قامتم
در آن به قدر پیرهن خویش راحتم
دیگر منتظر کسی نیستم
هر که آمد ستاره از رویاهایم دزدید
هر که آمد سفیدی از کبوترانم چید
هر که آمد لبخند از لب‌هایم برید
منتظر کسی نیستم…
از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام!
در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر…
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم!
