علیرضا بدیع :

این ردّکفش نیست، نشان تعجّب است!

روییـده وقـت رفتـنت از ردّپــای تــو...

موهیتوی هندوانه :)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

شمس لنگرودی :

جز روزگار من...

همه چیز را سفید کرده برف!

حامد عسکری :

سیب شیرین لبت باشد و آدم نخورد؟

تو بهشتی و چه بیم از به گناه افتادن

لاک پشتانه به دنبال تو می آیم و آه

چه امیدی که پی باد به راه افتادن؟

احسان پرسا :

آفتابگردان خانه مان ...

روزهای ابری هم باز می شود

بانو!

نسبتی با آفتاب داری؟

یاور مهدی پور :

دارد عادتم می شود

که با دلهره تو را ببوسم

مثل ِ گنجشک ها که هرگز...

آسوده از زمین دانه بر نمی چینند!

علیرضا بدیع :

اگر سنجاق مویت وا شود از دست خواهم رفت...

که سربازی چه خواهد کرد با انبوه جنگاور؟

هومن شریفی :

لب‌هایت به جان دیگری می‌افتد

دردهایت به شب من!

این مشروب‌ها بی‌تو سری را گیج بی‌کسی نمی‌کنند

تو از تمام جمع‌های بی‌من...

تا می‌توانی لذت ببر!

من به دراکولایی قناعت کرده‌ام که از بی‌کسی

تنها خون خودش را می‌خورد!

تمایزی دردناک!

مژگان عباسلو :

خدا می داند

چقدر دردناک است...

برای آدمی که زخم هایش را

حتی از آینه پنهان کرده است

در وصف خود بگوید:

"آی ..."