تلخی روزگار از اونجایی شروع میشه که خیلی چیزارو میشه خواست اما نمیشه داشت!

هیچکس از آینده خبر ندارد...

مردی که امروز با عجله توی مترو از تو ساعت پرسید، شاید یک ماه بعد به نام کوچک صدا بزنی.

شاید دختری که امروز با او قدم میزنی و بستنی میخوری، چندسال بعد خسته و کالسکه به دست

از روبرو به سمتت بیاید و تو سرت توی کیفت باشد و با تنه از کنارش رد شوی

شاید او برگردد تو هم برگردی، یک ثانیه بهم خیره شوید و یک سال خاطره زنده شود.

اصلا شاید هم او از خستگی برنگردد و به پسرش توی کالسکه خیره شود و اطمینان پیدا کند که بیدار نشده باشد

 و تو هم همچنان دنبال کاغذ حسابهای شرکت توی کیفت باشی.

امروز شاید علاقه عجیب و شدیدی به موهای بلوند داشته باشی و

چندسال بعد موهای مشکیت را با دست از جلوی صورتت کنار بزنی.

هیچکس از آینده خبر ندارد...

شاید امروز از اینکه دیگر نیست، از اینکه رفته است...

توی تاریکی هق هق کنی و دوسال بعد روی نیمکت های پارک ملت به آمدنش از دور لبخند بزنی

نزدیک که شد با خنده بگویی باز که دیر کردی!

شاید هم همچنان توی اتاقت باشی و فکر کنی حست چقدر شبیه دوسال پیش همین موقع است.

فهمیدی چه می خواهم بگویم؟

نمی خواهم بگویم همه درد ها فراموش می شوند،

نمی خواهم بگویم حتما زمان کسی که امروز دوست داری را از یادت می برد،

نمی خواهم بگویم کسی که امروز کنار توست دو سال بعد می رود!

خواستم بگویم تغییر شاید نام دیگر زندگی باشد...

خواستم بگویم بس کن! دست بردار از اینکه فکر کنی همیشه تو مدیر زندگیت هستی

انقدر برای فردا، برای یکسال بعد، برای آینده با فلانی برنامه نریز

و نخواه که همه چیز همانطور پیش برود که می خواهی!

خواستم بگویم خیلی چیزها دست تو نیست و این اصلا چیز بدی نیست!

اینطوری می توانی با خیال راحت تری چایت را کناره پنجره بنوشی و مطمئن باشی زندگی هم

آنقدرها دستوپا چلفتی نیست! تو را می برد آنجایی که باید...

پس بهترین آهنگ و بهترین لباست را برای همین ثانیه از زندگیت آماده کن چون...

هیچکس از آینده خبر ندارد!