حامد عسگری :

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای

رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای

حالا صدای او به خودش هم نمیرسد

از بس که بغض توی گلویش چپانده ای

میخندی و برات مهم نیست ... ای دریغ

من آن نهنگی ام که به ساحل کشانده ای