فریدون مشیری :

یاد من باشد فردا دم صبح

جور دیگر باشم

مهربان باشم با مردم شهر

و فراموش کنم هر چه گذشت

خانه ی دل بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت

بزدایم دیگر تار کدورت از دل

مشت را باز کنم تا که دستی گردد

و به لبخندی خوش

دست در دست زمان بگذارم

و به انگشت نخی خواهم بست

تا فراموش نگردد فردا

زندگی شیرین است زندگی باید کرد

گرچه دیر است ولی...

کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم شاید

به سلامت ز سفر برگردد

بذر امید بکارم در دل

لحظه را دریابم

یاد من باشد فردا حتما

به سلامی دل همسایه ی خود شاد کنم

بگذرم از سر تقصیر رفیق

 بنشینم دم در...

چشم بر کوچه بدوزم با شوق

تا که شاید برسد همسفری ببرد این دل مارا با خود

و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست

یاد من باشد فردا حتما

باور این را بکنم که دگر فرصت نیست

و بدانم که اگر دیر کنم مهلتی نیست مرا

و بدانم که شبی خواهم رفت

و شبی هست که نیست پس از آن فردایی

یاد من باشد

باز اگر فردا غفلت کردم

آخرین لحظه ی فردا شب

من به خود باز بگویم این را

مهربان باشم با مردم شهر

و فراموش کنم هر چه گذشت...